آنها در مدت 4 سال، 35ميليون دلار برای ساخت پل "گلدن گيت" یا "دروازه طلایی" در سانفرانسيسكو هزينه کردند و در طول این مدت نزدیک به 30 کارگر برای ساخت چنین افتخاری جان خود را از دست دادند و به خاطر وزش بادهای شدید به اعماق آب سقوط کردند.
حالا پس از گذشت 80 سال از عمر این پل، ساكنين شهر سانفرانسيسكو آن را نماد شهر خود به حساب مي‌آورند. سانفرانسيسكو نقش كليدي را در برقراري ارتباط و اتصال نقاط مختلف دارد و در واقع به استثناي پل بروكلين هيچ پلي در آمريكا به اندازه اين پل از اهميت و محبوبيت برخوردار نيست.
اما این دروازه پر افتخار و طلایی، حالا دیگر یکی از مکان‌هایی است که بازدید از آن به گردشگران توصیه نمی‌شود. این پل بین مردم منطقه با نام پل خودکشی شناخته می‌شود؛ چرا که افراد زیادی در طول سال برای خودکشی به آنجا می‌روند و با پریدن به درون رودخانه زیر پل به زندگیشان خاتمه می‌دهند.
اين پل متحرك 4200 فوت طول دارد و ارتفاع آن از سطح آب 220 فوت است و دو برجي كه در طول اين پل ساخته شده‌اند 746 فوت ارتفاع دارند. این ارتفاع تقریبا منحصر به فرد، برای آمریکایی هایی که از زندگیشان خسته شده اند، این فرصت را فراهم می کند تا زندگی شان را با سقوط از این پل خاتمه دهند.
آخرین آمارها می گویند تا به حال 1200 نفر روی پل سانفرانسیسکو دست به خودکشی زده‌اند. داستان خودکشی های مردم سانفرانسیسکو اولین بار توسط تد فریند در مقاله ای تحت عنوان Jumpers"" در سال 2003 در نیویورکر به چاپ رسید و سپس باعث شد که اریک استیل (Eric Steel) مستندساز انگلیسی تبار، مستندی درباره آن بسازد.
وی در سال 2006 به مدت چند ماه از تمام اتفاقاتی که روی پل می‌افتاد فیلمبرداری نمود و در نتیجه ای عجیب در فیلم، خودکشی 23 نفر ضبط شده بود. این مستند جنجالی همان سال، با نام پل (Bridge) منتشر شد.
اریک استیل (Eric Steel) مستندساز انگلیسی تبار
به جز گلدن گیت، پل یادبود جورج واشنگتن در سیاتل هم به عنوان دومین پل مرگبار آمریکا، بازدیدکننده‌های زیادی را به این منطقه می‌کشاند.
بگذریم از آنکه آنگلوساکسون های لندن نشین هم یکی از همین پلها را دارند و حالا پل هارنسی‌لین لندن هم از قافله دیگر پل‌های مرگبار جهان گوی سبقت را ربوده و در خودکشی برای خود اسم و رسمی دست وپا کرده است.
هر سال افراد زیادی برای اینکه خودشان را به آغوش مرگ بسپارند روی این پل قدم می‌گذارند.
نویسنده: اسماعیل ارجمندی
